28 maart, Ishigaki – duiken

Goh, wat gaat die wekker vroeg als je om kwart voor zeven moet ontbijten. Met een gezonde spanning in ons lijf worden we aan de ontbijttafel uitgenodigd via de intercom. Wederom strak op tijd. Deze keer tosti’s. We zouden eigenlijk traditioneel Japans ontbijten maar rijst ligt te zwaar op de maag om te duiken zei onze gastvrouw. Heerlijk, een gastvrouw die duikinstructrice is en rekening met je houdt.

Ze heeft soort tosti’s gemaakt. Eén deel is een warme dubbele boterham met tonijnsalade er in, iets teveel ui er in, jammer. De tweede boterham was een echte tosti, lekker. Weer verse sla en een miso soepje er bij, wat roer ei, weer zo’n worssie, verse sla en weer een yoghurtje met muesli. Kopje koffie en een glas mango sap, heerlijk, laat de duik excursie maar beginnen. Ondertussen zit er naast me één te kieskauwen op een manier waarop alleen Bep dat maar kon. Veel te vroeg voor Bar om te ontbijten maar toch moeite doen om wat binnen te krijgen. Dat lukt zo vroeg maar matig.

Gisteren hebben we voor Barbara nog wat reispilletjes gekocht bij een soort van apotheker in een supermarkt. Barbara wil nog al eens zeeziek worden onderweg van de haven naar de duikspot, dus toch maar wat piletjes gehaald.

Afijn, nog even langs het toilet en dan wederom de auto in, en route!

We rijden, uiteraard, te laat weg en we komen om kwart over acht aan waar iedereen op ons staat te wachten. Achter de bus van de organisatie aan de haven in, auto parkeren en de bus in om naar het schip te worden gebracht. De bus reed nog geen 150 meter, ok, dat hadden we ook wel kunnen lopen.

Mooi kleine groep. Totaal een man of 12 en vijf instructeurs om te gaan duiken. Wij deden een vast programma dat werd aangeboden; eerst een refresher waarbij je instructrice je weer even door de basis heen haalt, wat theorie voor we gaan duiken en in het water doen we wat oefeningen zoals je masker legen wanneer volgelopen, je mondstuk terugvinden wanneer uit je mond, de tekens onderwater weer even doornemen; altijd goed om een refresher te doen. Wij voelen ons daar altijd weer wat zekerder mee tijdens de tweede en verdere duiken.
Het vaste programma was dus de refresher incl de eerste duik en dan ook nog een tweede duik er achter aan. Daarna kon je nog kiezen “for a few yen more” voor een derde duik.

Barbara begint met een half pilletje tegen de zeeziekte net nadat we aan boord stappen, het werkt meestal snel en ze wil er nog al eens erg suf van worden, dus niet te snel een pilletje nemen en zeker niet direct een hele.

Barbara heeft altijd haar eigen wetsuit mee. Haar lijf is niet echt standaard voor standaard wetsuits. Blijkt haar pak te dun te zijn. 3 mm dik is het terwijl men met minimaal 5 mm duikt daar. Dus maar een pak van de organisatie aangetrokken, je wilt niet na 30 minuten duiken met nog 150 bar in je fles naar boven moeten in verband met onderkoelingsverschijnselen. Deze keer niet “mauwen te lang, pijpen te kort” eerder “mauwen te lang, pijpen te lang”. Lol. Pak zat haar verder wel goed. Loodgordel, BCD, fles, drukmeter, alles controleren, opbouwen en weer controleren en elkaar controleren.

De eerste refresher duik verliep wat stroef, altijd weer wennen en het duurt weer even voordat we ons op ons gemak voelen. De instructrice, Sachi, deed de theorie vooraf erg duidelijk. Onder water was ze een verademing van rust, geduld en doortastendheid, erg prettig zo’n iemand mee te hebben. Zij is dan de rest van de dag je gids onderwater waar je op je gemakkie achteraan duikt/zwemt.

De eerste duik was boven een zandvlakte, saai, bijna geen vissen, maar wel makkelijk duiken om je je weer wat meer op je gemak te voelen en je oefeningen te kunnen doen.

Na drie kwartier was het tijd om terug te gaan, mijn lucht zat op nog maar 50 bar, dus hoog tijd. Na 50 minuten duiktijd weer terug op het schip. Afdrogen en warm worden.

Toch wel weer lekker om te duiken. Ondertussen was iedereen terug op de boot en gingen we naar duikspot twee waar we manta’s hopen te zien. Seizoen voor manta’s loopt op zijn einde, maar eergisteren was er nog één gezien, fingers crossed!

Tweede duik verloop alles soepeler, behalve voor Barbara. Vlak voor we opstaan om naar de achterkant van het schip te lopen om in het water te springen is er een schip voorbij gevaren dat wat golven veroorzaakte. Op het moment dat Bar de eerste trede wil afstappen pakken we het eerste golfje van dat schip en raakt ze uit balans. Bar is al tuitel met al die zware spullen om haar lijf en zeebenen heeft ze al helemaal niet, dus die lag ineens op haar gat. Gelukkig geen verwondingen en konden we door met de duik.

Hier was het wel mooi, metertje of twintig tot dertig zicht met een watertemperatuur van 22 graden. Hier zouden we in ieder geval wel zeeschildpadden kunnen zien. En hoe, we hebben er een stuk of zes gezien, twee redelijk grote die ook nog eens op hun gemakkie lagen te slapen op de rotsen. De eerste vond het te druk worden en zwom weg, de tweede die lag te tukken lag tè lekker, die bleef gewoon lekker liggen. Blijf het fascinerend mooie dieren vinden. Zeker wanneer je ze in hun eigen omgeving kunt bekijken.

Al duikend steeds relaxter achter Sachi aan, je ademhaling wordt rustiger, lekker hoor duiken. Van de spanning ervoor is nu niets meer te merken. Sachi wijst ons vele vissen aan die specifiek voor Japan zijn. Een soort dartpijl visjes, erg mooi om te zien. Ook nog een redelijk grote octopus gezien. Tenminste, pas nadat Sachi ‘m aanwees en wij dichtgenoeg waren gekomen om hem te kunnen onderscheiden van de rotsen waar ie op/in zat. Wat een meester van camouflage, prachtig.

Sachi communiceert onder water met zo’n tekenbord van vroeger. Met een plastic stokkie over een wit vlak heen schrijven en dan komen er tekens op het witte vlak. Door een knop heen en weer te schuiven wist ze het weer. Wij kopen dat soort dingen bij de Intertoys ofzo. Zo onder water is dat wel heel handig.

Ondertussen had ik mijn tank weer na een minuut of 40 leeggelurkt en moesten we terug richting boot. Deze tweede duik zijn we een 45 minuten onder water geweest. Op de boot aangekomen weer hetzelfde ritueel, afdrogen en opwarmen in het zonnetje. Lekker een lunch met een miso noedel soeppie plus een één of andere bonk kleffe rijst met kruiden, ik was zo leeg dat ik die bonk gewoon heb weggekauwd. Barbara neemt ondertussen de tweede helft van het pilletje in, dat dobberen tijdens de lunch is killing voor haar zeeziek zijn.

Op naar de derde duik. Hier was er een grot ingang die aan de bovenkant een smalle opening had waar het licht mooi door naar binnen scheen. In de grot zouden hoogstwaarschijnlijk ook nog twee wit tip haaitjes liggen. Afwachten, die haaitjes heb ik al s gezien, ik wil manta’s. Of manta, 1 is al voldoende.

Duik nr drie weer makkelijker het water in, drijfvermogen ingeregeld en we gaan weer. Richting grot, heel even wachten want er was al een andere groep binnen.

Grot uit is “hoog zwemmen”, grot in is “laag zwemmen” was de afspraak vooraf tijdens de briefing. Dus zodra de groep die in de grot is er uit komt kunnen wij lager zwemmend er in. Was inderdaad een mooi lichtspektakel, de zonnestralen die de grot in kwamen via het plafond. De twee wit tip haaitjes waren er inderdaad, leuk om te zien.

Nu was het onze beurt de grot uit te gaan, dus iets omhoog en rustig de grot uit, erg mooie beleving. Sachi leidde ons naar een rode zee anemoon ergens op een rots waar ze ons voor liet hangen en kijken. Met de zaklamp er op schijnend liet de zee anemoon een klein dun blauw streepje licht zien, alsof er een stroompje elektriciteit zichtbaar was; fascinerend mooi om te zien. Maar kødt, nog steeds geen manta te bekennen. Kak.

Ondertussen waren we weer een minuutje of veertig onder water en werd het tijd om terug te gaan naar de boot, ik zat alweer op een barretje of 50. Terug op de boot weer hetzelfde ritueel, afdrogen, warm worden en deze keer ook nog omkleden, we hadden immers de laatste duik alweer gehad.

Klein half uurtje terugvaren naar de haven, lekker in het zonnetje, was wel een beetje aan het verbranden. Dat zoute water droogt je huid uit en dan het zonnetje er op en je bent op het water; ging best hard. En uiteraard had ik me weer eens niet ingesmeerd. Over het algemeen duurt het bij mij altijd lang voordat ik verbrand, zeker na de winterstop reflecteer ik meer zonlicht dan ik absorbeer, meestal dan…..

Aangekomen in de haven, spulletjes bij elkaar gepakt, Sachi bedankt en in de auto terug op ons prachtige appartementje aan. Het was ondertussen ruim vijf uur geweest en om zeven uur zou ons diner op tafel staan; mooi geregeld. Ik voelde ondertussen wel dat mijn hoofdhuid was pijnlijk was en mijn borstkas was wat gevoelig….straks maar even insmeren.

Thuis aangekomen lekker even douchen en opfrissen. Als je dan een iets te warme douche op een verbrand hoofd of borstkas zet is koud water toch lekker!!!Heerlijk. Veel te hard gegaan hier. De zon is scherper hier in Japan dan wij thuis gewend zijn. Ben benieuwd of de ozonlaag hier ook wat dunner is.

We hadden wat after sun gekocht dat ik naar hartenlust in mijn haar stond te smeren en ook op mijn borst, mijn gezicht en mijn armen.

Avondeten bij onze gastvrouw was weer heerlijk, blij dat we dit geregeld hebben. Terug op de kamer maar weer een lekker bakkie gezet en het duiken samen doorgesproken; mazzel met de instructrice en goed dat het reispilletje heeft geholpen. We hebben weer lekker kunnen duiken en dat voor de kust van Japan, we beseffen dat we een stelletje mazzelaars zijn dat we dit maar kunnen.

Langzaam aan zakken we weg in een roes van avondtukkie door naar slaap, bedtijd.

Oogjes dicht en snaveltjes toe.

Welterusten.

Groeten,

B&R.