Dag 7, Harris & Lewis

Zo, nu een inhaalslag voor het reisverslag, ’s-avonds te moe om nog te typen en ’s-morgens te lui, heerlijk! De reden dat ik er nu tijd voor heb is pijnlijk jammer maar dat komt later.

Dag 7 zijn we er ’s-morgens heel, heel, heeeeel vroeg er uit gegaan, vooral ik, want ik had mijn alarm op nederlandse tijd gezet dus had ik een uur extra de tijd. En nog geen reisverslag gemaakt? Nee, nog niet., kan je nagaan. Uurtje te vroeg er uit tot groot (leed)vermaak van Barbara, ze kon er smakelijk om lachen en draaide zich nog een keertje of 4 om. Om eerlijk te zijn, kwam het me wel uit, dat was precies de nacht waarin ik het veel te warm had onder het dekbed, sliep niet lekker en lag voor het alarm al te draaien.

Mooi eindje gelopen met Bubbels, die overigens niet echt blij was er zo vroeg uit te gaan. Zo vroeg eten was weer wel erg welkom.

“Harris & Lewis”, het leest als “Fokke&Sukke” of “Quick & Flupke”, het zijn echter twee noordelijke eilanden van de buitenste Hebriden.

Afijn, de reis naar Harris en Lewis. Vanaf Berneray gaat er een veerbootje naar Harris en vanaf Harris kan je met de auto Lewis op. Deze twee eilanden staan bekend om hun mooie wateren en witte stranden. Daar zijn wij wel van, wat een pracht weer!

Zoals heel deze vakantie hebben we behalve de hotels niets gepland en we zien wel waar de wegen ons brengen. Dus aangekomen op Harris stopten we bij het eerste het beste witte strandje om weer eens lekker te struinen langs het water en te genieten van het uitzicht. Ook Bubbels is wel blij de auto uit te kunnen.

Vervolgens zijn we in een klein havenplaatsje terecht gekomen dat voornamelijk bekend staat om de verkoop van tweed, plaatsje heet Tarbert. Uiteraard wij even kijken, het atelier op zich stelde niet zo veel voor maar de shop op zich had veel leuks. Ik wilde graag nog een ?claque? ?klak? Geen flauw idee hoe je dat typt. Ze hadden er een stuk of 300 liggen dus dat lukte wel. Er hingen ook veel jassen, dus Barbara was al snel aan het kijken. Ik vond een leuke stoffie, creme met een rood groen ruit patroon. Blijkt de enige echte tartan te zijn, de ruit van de familie Stewart. Passen en de derde “passing” zat als gegoten. Dus ik een pet en Bar een jas, leuk!

Onwards we went naar de grootste stad van Lewis, Stornoway. Leuke plaats, was even moeilijk om een restaurantje te vinden war we konden lunchen, niet veel aanbod en dus waar je kon eten was het erg druk. Uiteindelijk bij het restaurant van een hotel eve aan de bar gezeten, lunch besteld en toen was er precies een tafeltje vrij, mooi geregeld. We mochten Bubbels niet mee naar binnen nemen maar de twee dames van de receptie wilden graag op haar passen. We konden haar in het voorportaal van de hotel ingang aan de deur vastbinden en dan zouden zij een oogje in het zeil houden. Ok, weer een nieuwe situatie, we waren benieuwd hoe ze hier mee om zou gaan. Nog niets gevraagd en één van de dames kwam al met een bakje water aan. Bubbels vastgezet aan de deurknop en het restaurant in gegaan. Dan zit je tijdens de lunch toch wel te luisteren of ze niet aan het blaffen, janken, piepen etc gaat. Maar, niets van zulks, bleef mooi stil. Op een gegeven moment ben ik even gaan kijken om te zien hoe ze op de rand van de deuropening stond te kijken naar het leven dat langs liep. Kwispelend naar ieder mens dat langs liep. Prachtig, dat kan dus ook.
Heerlijke, echt wat zware lunch achter de kiezen. Ik had zelfs even het idee om terug te rennen en te zwemmen naar Berneray, even de caloriën er af. Maar om nou 3 dagen over de terugreis te doen is ook weer zoiets.

Op de rit terug naar de haven van Harris, Leverburgh, zagen we uit de verte een mooi goud geel strand, dat dankzij eb volledig vrij kwam te staan. Dus wij aan het begin ervan geparkeerd, bij een visvijver en lekker het strand op. Zand was heel compact dus liep erg makkelijk, mooi eind gelopen en inderdaad, Bubbels was weer blij de auto uit te zijn.

We hadden de laatste veerboot terug gereserveerd, om 1830 uur. We waren mooi op tijd, je moet wel, anders wordt het lokaal overnachten. Onze late en zware lunch had als resultaat dat we om 1800 uur nog geen honger hadden. Bij de veerboot dus alleen wat gedronken. Ik had een G&T, met een gin van het eiland Harris zelf. Was erg scherp, vond het moeilijk om door de alcohol heen te drinken. Geen gin voor mij.

Uiteindelijk weer een mooie overtocht, mooi weer, prachtige vergezichten en terug op Berneray maar even voor een maaltijd naar Lochmaddy hotel gereden. Ook hier lekker gegeten en op ons gemakkie terug voor een vroegertje; het was een lange dag!