2 april – Osaka

Nachtrust was niet best, erg warm in de kamer. De airco had een eigen wil; wanneer wij m op 22 graden zetten koeldie ie het netjes af maar het leek er op dat wanneer het 22 graden was, dat ie gewoon weer terugging naar de basisinstelling van 25 grade. Kolereding.

Afijn, ontbijtvoucher van het hotel gebruikt, we kegen ieder wel 200 yen korting. Is wel makkelijk om in het hotel te ontbijten. Overigens een prima verzorgd ontbijt, niets mis mee.

Wat gaan we doen vandaag? We willen in ieder geval kijken hoe het staat met de kersenbloesem, of “Sakura”, zoals de Japanners het zelf noemen. Tot nu toe hebben we ontluikende kersenbloesem gezien, nog niet in volle glorie.
Barbara had gezien dat er een origineel, gerestaureerd, kasteel net buiten Osaka waar we ook de kersenbloesem zouden kunnen bekijken. Himeji castle in, je raadt het al, ik niet maar ja, Himeji.

Dus hop hop hop, en route. Het openbaar vervoer in en naar Himeji. Zoals eerder gesteld is het OV in Japan erg goed, maar verwarrend qua bewegwijzering. Tussen alle reclame in moet je de borden zien te vinden (vooral in Osaka station). Regelmatig is het meest logische punt voor een bord met route aanwijzing voor reclame gebruikt en hangt de route aanwijzing ergens aan de zijkant van het pad dat je loopt.

Wij hebben ondertussen geleerd om de tijd te nemen, uit de loop te gaan staan en op ons gemak te kijken waar onze volgende aanwijzing hangt; af en toe is het net een puzzeltocht. Wat dan altijd gebeurt is zo leuk, altijd worden we door een Japanner in het engels aangesproken of hij/zij ons kan helpen. Ja, met een zwaar Japans accent maar altijd goed te verstaan en altijd vanuit henzelf. Zo leuk. Over het algemeen werd het altijd te vroeg gevraagd en waren we net aan het oriënteren (lees: door de reclame heen aan het kijken). Slechts één keer gebruik van gemaakt. Ondanks de drukte en haast die de Japanners tonen, werd alle tijd voor ons genomen.

Himeji castle was snel gevonden, niet lang in het OV gezeten ook. Mooie bestemming dus. Wat een mooie site zeg. De Sakura was in volle glorie te aanschouwen, tijdens het lopen er naar toe en rondom het kasteel. Dit kasteel is volledig gerestaureerd maar nog wel maximaal origineel. De balken op de zevende verdieping moeten tonnen hebben gewogen. Hoe mooi alles ook op en in elkaar paste, wat een vakmanschap, knap hoor.

Wat wel apart is, is dat dit soort monumenten bijna helemaal leeg zijn. Bij ons zijn de kastelen helemaal volgestouwd met tentoonstellingen die betrekking hebben op het gebouw (of juist niet) of volgezet met interieur uit een bepaalde tijd. Hier is het bijna helemaal leeg. Veel minder af te stoffen ook denk ik dan. Verder moet je op je sokken door het gebouw heen. Je krijgt bij de ingang een plastic tasje om je schoenen in te doen en mee te nemen. Daar waar je het gebouw weer uit loopt staan dan grote bakken om de tasjes weer in te doen en bankjes om op te zitten terwijl je je schoenen weer aan trekt.

Himeji castle was best wel druk. Er werd al omgeroepen dat op de meest drukke plekken men crowd control had ingevoerd. Dus beperkte groepen het gebouw in, de verdieping op, etc. Ook werd er gewaarschuwd voor de zon, “smeer u in en draag een petje”. Goed geregeld allemaal.

Waar ik dan wel weer bij stil sta, als ik op de vijfde verdieping sta, in zo’n grote groep mensen is “Is het allemaal wel berekend op dit soort massa’s?” Dus ik sta wat meer gespannen op zo’n vijfde verdieping dan andere mensen. Ik spits mijn oren en probeer het gebouw te horen en te voelen. Dit gaf geen krimp, ongelofelijk. Mooi hoor.

Dus her en der wat wachten voordat we verder konden maar we wilden wel door naar de bovenste, zevende, verdieping. Uiteraard lukt dat dan ook, maar ik merk wel dat we allebei een beetje “kijk-moe” worden. We kunnen steeds beter zaken overslaan. Dit is het punt waarop je je realiseert dat het mooi is geweest, tijd om naar huis te gaan.

Nou zat het ook niet mee dat Barbara tijdens het golfen (het eerste rondje al, helaas) haar enkel verzwikte in een onzichtbaar gat. Dat was mooi overgroeid met gras. En uiteraard vind Barbara dat gat. Pijnlijk voorval maar het ging op zich wel.

Totdat je lijf en leden moe worden van het staan, wachten, slenteren, lopen, in het kort; toeristje spelen. Dan gaat zoiets wel een dingetje worden. Kastelen zijn meestal ook op hogere punten in een omgeving gebouwd, Dus hellingen en trappen lopen is iets wat er regelmatig bij komt kijken. Dat valt Barbara zwaar. Dus, rustig aan saampies, breekt het lijntje niet, het moet wel leuk blijven.

Na Himeji castle op ons gemakkie een lunchtentje uitgezocht, best wel een late lunch voor ons doen.

In de middag nog even lekker rondgestruind rondom Himeji en op zoek naar een nieuwe rolkoffer. In een heeeeeeele lange winkelstraat, ruim een kilometer geloof ik, lopen we langs een zaak waar tassen en koffers verkocht worden. Mooi ding uitgezocht. Rugzak er in en op naar het hotel. Rustig aan weer terug en de koffer op de kamer gedumpt. Lekker even opfrissen in de kamer en dan maar weer een restaurantje opzoeken.

Kuierend door wederom zo’n hele lange winkelstraat, parallel aan een doorgaande weg, waren we op zoek naar een sushi tentje. Bar viel het lopen steeds zwaarder dus nog rustiger aan. Ken je die oude Japanse vrouwtjes die continue naar geld zoeken op de grond? We zijn er door drie ingehaald.

Dat is niet waar hoor. Ik loop nu Bar een beetje te sarren, er liepen helemaal geen oude vrouwtjes. ;-).
Bar moest haar wandelschoenen ivm ondersteuning van haar enkel dragen. Op gewone schoenen, haar Sketchers bijvoorbeeld had ze zo’n dag niet gered. Stoer ding wel hé?

Sushi restaurantje nooit gevonden, maar daar tegenover zat een hele leuke tent, tof interieur, gezellig rumoer kwam er uit, de deur stond open, dus wanneer er gerookt zou worden komt er in ieder geval genoeg frisse lucht binnen.

Wij daar maar naar toe. Geen spijt van. Zalig eten, biefstuk tartaar en mooi gesneden biefstuk. Wat patatjes er bij en een lekker flesje spaanse wijn. What more do we want?

Iets om te lachen bijvoorbeeld. “Hold my beer”, said life and introduced us to some Japanese men and one woman, all colleagues, drinking and having fun.

Nou moet ik melden dat wanneer je in dat restaurant eet, je de huiswijn gratis krijgt. De glazen die geschonken werden logen er niet om; vol tot aan de rand. En er werd goed doorgetankt, heel goed. De Benjamin van het groepje dronk zijn wijn alsof het bessensap zonder alcohol was, daar hij de jongste was moest hij hard lachen om iedereen die wat zei en ondertussen sloeg hij zijn glas achterover. Het jochie dat de glazen bijvulde begon hij steeds leuker te vinden, naarmate dat de drank zijn uitwerking had kwam zijn homosuele kant steeds meer naar boven. Geweldig gelachen. Dat jochie moest er niets van hebben. De tafel oudste kon ook wel lachen om dat schouwspel.

De Benjamin zat ondertussen te janken, zijn alcohol vergrootte verdriet kwam er uit, heel even en toen vermande, of verwijfde, hij zich weer. De tafel oudste (waarschijnlijk ook de baas van het stel) zag dat zijn vazallen moeite hadden met de alcohol bestelde weer wat te eten. Op zo’n momnet is de Benjamin te dronken om nog maar door te hebben wat er gebeurd en ziet even laten zomaar eten worden gebracht; weer janken.

Toen kwam het keerpunt aan tafel; er werd een glas wijn omgedonderd en even later greep één van de oudere heren aan tafel de Benjamin bij zijn stropdas en trok hem over tafel naar zich toe. De tafel oudste besloot dat het genoeg was, sloot de rekening en ging over tot betalen.

Ondertussen hadden wij onze glazen en fles wijn verhuist naar de verre kant van de tafel; ver van de dronken heren af. De benjamin was ondertussen opgestaan en vond het nodig naar buiten te gaan, alleen, zonder tas en jas. Wij volgen hem natuurlijk want dat hij überhaupt normaal zijn kruk was afgekomen wasal een wonder. Met windkracht 11 op zee zwalkt hij richting uitgang en stopt even. Ik vermoed dat de twee treden zichtbaar waren maar niet doordrongen. In ieder geval lag hij twee seconden later face first het troittoir te onderzoeken. Bleef even liggen en krabbelde overeind. Geweldig. Plat op de plaat, buiten het zicht van de collegea, midden in het zicht van het jonge jochie dat liep te bedienen. Met een zeldzaam grote smile voor dat jochie liep hij naar binnen. Een andere serveerster kon er ook alleen maar om lachen. Ja, Japanners zijn hard.
Ik weet in ieder geval redelijk zeker dat de Benjamin de volgend eochtend wakker is geworden met een pijnlijke rechter elleboog en een kapot overhemd, mooi gat in de rechtermouw. Ik kan me iemand herinneren die op zijn verjaardag net zo blauw ook gevallen is, ben ff zijn naam kwijt. Schiet me wel weer tebinnen.

Prachtig om te zien. Collegea naar buiten en roepen hem terug. Hij zwalkt terug, heel het trottoir nodig (dat ken ik dan weer) en krijgt zijn tas en jas aangereikt. Ondersteund door een collega vertrekt de groep en is de rust wedergekeerd in het restaurant. De hele avond werd daar country muziek gedraaid. Geen heel traditioneel amerikaans gejank, maar prima om aan te horen. Leuke avond.

Zoals iedere keer is het ook nu weer tijd om terug te lopen naar het hotel. De laatste nacht in dit hotel. Morgen moeten we uitchecken en naar het hotel op Osaka Kansai airport. We willen morgen nog wel naar Osaka castle, dus waarschijnlijk laten we onze bagage in het hotel achter en gaan we nog even Osaka in.

Voor nu, welterusten en tot morgen.

Groeten,

B&R