Dag 12, 7 maart

Vanmorgen waren we dus vroeg op, dus geen tijd om een reisverslag te schrijven, dus nu maar 2 tegelijkertijd. Reem één en ik één. De wekker was om 7:00uur gezet, maar om 6:30uur belde een klant van Reem ons al wakker, beetje jammer.
Nog even blijven liggen en dan toch maar om kwart over 7 eruit. Ontbijtje gedaan, spullen inpakken, even wachten tot een flinke regenbui overwaaide en om 9:00uur in de auto richting de duikschool. Spullen inladen, 2 flessen mee (eerst even gecontroleerd bij het vulstation of ze wel vol waren) en weg zijn we, richting Washington Slagbaai National Park. Een half uurtje rijden vanaf de duikschool naar het park, maar dan moet je nog door het park naar de duikplek op een onverharde weg. Dat duurt zo nog een half uur. Onderweg weer veel leuke bokjes, geitjes, ezels, vlinders, vogels, salamanders en leguanen gezien. Eerst nog even 2 andere duikplekken bekeken, maar uiteindelijk toch maar doorgereden naar de plek die we oorspronkelijk al op wilde zoeken, Boka Slagbaai. Het grote voordeel van deze plek is dat de toegang naar en uit zee veel makkelijker is, gewoon via het strand. De andere sites waren allemaal met een trap of rotsachtig en dat is toch best lastig met zoveel kilo op je rug.
Eenmaal aangekomen, het bekende ritueel weer doorlopen; flessen met BCD klaarmaken, wetsuits aan, laarsjes aan, loodgordel en masker om, flippers mee en dan zo snel mogelijk het water in (puf, puf, hijg, hijg).
Inderdaad vrij relaxed het water in, veel zand. Stukje zwemmen en naar beneden. Ook nu hadden we hetzelfde plan als gisteren, eerst wat dieper, zo'n 15 tot max 18 meter tegen de stroom in en halverwege de lucht iets ondieper op zo'n 10 meter rustig aan weer terug. Bij deze locatie was de drop-off echt heel mooi. Een drop off is de verticale lijn waarmee het rif naar beneden afloopt. Hoe steiler naar beneden, hoe spectaculairder. Sommige duikers/snorkelaars kunnen spontaan dieptevrees krijgen op zo'n punt. Wel goed je dieptemeter in de gaten houden, want je gevoel voor diepte is snel weg bij zo'n drop off. Het enige waar je het aan merkt is de druk op je oren die langzaam toeneemt. Langs deze drop off zat enorm veel vis, koraal, anemonen, noem het maar op. Ook hele mooie waaiervissen gezien, tenminste zo noemen Reem en ik ze. We weten niet hoe die krengen heten. Ze zijn zwart/wit en hebben hele mooie waaierende uitsteeksels. 
Helaas had ik ook dit keer last van een lekkend masker. Geen idee waar het aan ligt. Dan moet je steeds je masker klaren/vrijmaken van water. Dat doe je door aan de bovenkant van je masker te drukken, waardoor de onderkant open gaat, vervolgens blaas je heel hard door je neus, waardoor je het water eruit blaast door de luchtdruk. De lucht stijgt vervolgens en kan je je masker weer aandrukken. Nou, dat heb ik dus zo'n 8 keer gedaan onderweg, erg irritant. We hebben dit keer hand in hand gedoken, dan hoef je elkaar niet steeds zo in de gaten te houden. Beviel erg goed. We lopen nooit hand in hand, maar hand in hand duiken, is best ... handig!
Op de terugweg weer langzaam naar 5 meter en weer kwamen we goed uit. Wel wat ver van de kant, maar wel prima voor de plek waar we het water in waren gegaan. Aan wal alles weer uitgetrokken, afgedroogd en hobbel de hobbel weer terug richting de uitgang van het park. En dat duurt best lang als je nodig moet plassen. Bij de uitgang nog snel naar de wc gegaan. Het damestoilet was aangegeven door middel van een cactus met een bloem. Die begreep ik niet. Toen ik het teken van het herentoilet zag, viel alles op z'n plek. Dat was een grote staande cactus met links en rechts ervan een kleine ronde catus. Aha! Dus dat moet het voorstellen. Best grappig.
Na het duiken weer grote honger, dus weer richting Kralendijk. We zijn bij Rum Runners geweest, daar hoorde we goede verhalen over. We kwamen speciaal voor de pizza, maar die serveerde ze pas vanaf 15:00 uur en het was 10 over half 3. De steenoven stond al wel aan. Dus eerst maar een, overigens heel erg lekkere, salade besteld en daarna de pizza. Zo kon het wel. De salade en pizza hebben we gedeeld. De verhalen over de pizza bleken te kloppen; echt heel lekker met een mooie dunne bodem, zoals het hoort. Ook hebben we direct onder de kust nog hele grote Tarpins gezien. Volgens onze buurvrouw hier is dat een Tarpei. Reem heeft foto's vanaf de kant genomen. Ik zal ze erop zetten, ook al kan je het niet zo heel goed zien.
Flessen ingeleverd en 2 nieuwe ingeladen. Dit keer hebben we alles mee terug genomen naar Sorobon. Morgen nog een laatste keer duiken. 
Vanavond een soepje, want na die pizza geen grote honger meer. Inmiddels is het donker. Ook dit keer geen volle maan. Zo ook de afgelopen paar nachten. Je wilt niet weten hoe licht het dan op het strand is, erg mooi, het weerschijnsel van het maanlicht op het water.
Morgen de laatste volle dag......

Groeten, 

Barbara en Rémy