24 maart, Kyoto – Inari shrine (Inariyamakanyuchi)

In Japan heb je tempels en altaars (shrines in het engels). De tempels worden bevolkt/bemensd door mannen terwijl de altaars vaak door vrouwen worden beheerd.

Barbara wilde graag naar het altaar van de duizend poorten, de Inari shrine. Fang wilde in eerste instantie ook mee en later toch weer niet. Het is nogal een klim naar de top, veel trappen en redelijk grote afstand af te leggen. Dus Barbara en ik er samen op uit; we zien wel waar we elkaar weer ontmoeten later op de dag.

Ik moet zeggen dat de 4G mifi module het tot nu toe perfect doet, goede verbinding en mooie snelheid, kan veel aan dat ding. De accu redt het net geen hele dag van 08.00 tot 23.00 uur, dus een accu pack mee is geen overbodige luxe.

Voor mijn gsm is een accu pack ook geen overbodige luxe….Japan is hèt land van de Pokémon en dat is te zien. Nog nooit zoveel gyms, pokestops en pokémon gezien. Prachtig. Bar wordt er af en toe best wel wat gallisch van, mijn andere reisgenoten ook wel denk ik, behalve Fang, die vindt het dan weer leuk.

Hop hop hop, en route naar de shrine. Uiteindelijk snappen we de manier van denken in bewegwijzering wat beter en weten we ook waar we de weg kunnen vragen. We komen dus altijd overal waar we zijn willen, gaat goed. Zelfs het Pokémon kaartje is af en toe een handige hulp.

Toegang tot de shrine is gratis, mooi man. Imposant groot, er zijn totaal 14 knooppunten gedefineerd waarbij nr 14 de top is. Onderweg loop je bijna continue onder poorten door, oranje (vermiljoen om precies te zijn) palen met een wederom oranje en een zwarte balk er overheen. Iedere poort is inprincipe gesponsord door een familie of een bedrijf of een organisatie in ruil voor geluk en gezondheid. Er zijn inderdaad heel veel treden en toen we dachten er bijna te zijn waren we net niet halverwege…zucht.

Bij binnenkomst kon je over de hoofden lopen zo druk, dat is dan weer minder geslaagd, we wilden nog graag vroeg weg. Dat is niet gelukt. Vlak voor we weggingen uit de hotelkamer ging Bar terug om haar trouwring te pakken. Ik blijf wachten bij de lift, en dat duurde en duurde maar. Dus ik de kamer in. Bar met een groot rood hoofd van de inspanning “Ik ben mijn trouwring kwijt”….heeeeeeee, dat ken ik! Wij zoeken, nergens te vinden, bureau weggeschoven van het raam om er achter en onder te kunnen zoeken. Op het bureau het geplastificeerde info blad met daarop de deo van Bar en wat makeup spulletjes weggeschoven, ook hier niet te vinden. Onder de bedden gekeken, de prullenbakjes geleegd, de badkamer ondersteboven gekeerd….nergens te vinden. Dan maar naar beneden en melden bij de receptie. Misschien dat de schoonmakers m vinden. Staat genoteerd, als je vanmiddag terug bent moet je je maar even melden. Daarover straks meer, wordt vervolgd…..

Druk was het dus. Barbara had al gelezen dat hoe verder je loopt hoe rustiger het wordt. En dat klopte, op knooppunt 6 was het al een heel eind rustiger en bij knooppunt acht konden we zelfs foto’s nemen zonder andere mensen mee te moeten fotograferen. Inderaad een pittige wandeling, één trap bestond uit 73 treden en liep best steil omhoog, maar was zeker te doen. Als dit het nou is, dan valt het mee. Enkele knooppunten verder, van dertien naar veertien, de nabrander, 200 treden. Niet allemaal mooi gelijk natuurlijk. Dat was wel ff happen, maar gewoon doorlopen, dan kom je er vanzelf. Onderweg nog enkele mooie uitkijkpunten als rustplek gebruikt, en weer door.

Gelukkig is die shrine opgezet om in een cirkel te kunnen doorlopen, je hoeft dus niet dezelfde weg terug. Dat houdt het mooi afwisselend. De gehele weg naar beneden lijkt makkelijk, maar je merkt dan weer wel dat je bovenbenen en je knieën het lastiger krijgen. Rustig aan, breekt het lijntje niet. Mooie wandeling en na afsluiting maar weer s op zoek naar een lunchje, dat duurde nog even.

Terug naar Kyoto station met de Japan Railpass, die hebben we immers niet voor niets. Mooi systeem, alleen niet alle metrolijnen vallen daar onder. Enkele private lijnen moeten alsnog gewoon betaald worden. Hiervoor hebben we een pasmo pas gekocht, werkt gelijkwaardig aan de OV kaart in Nederland, gewoon overal op te laden en bij de poortjes in en uitchecken, prima systeem.

Via Kyoto station op ons gemakkie richting het hotel gelopen waar we ruim een half uur over zouden doen. Je ziet de stad dan ook op een andere manier; gewoon lopend door de wijken van Kyoto. Daar een klein zaakje binnengelopen voor de lunch, een klein hapje. Hapje en drankje waren klein, de prijs niet, sodeju……maar was wel smakelijk. Daarna weer in de benenwagen en op naar ons hotel.

“Laten we langs de rivier lopen” zei Bar. Prima, dus middels google maps de rivier opgesnord en daar langs gelopen terug naar het hotel om even op te frissen na zo’n lange wandeltocht. Geen spijt van. Langs de rivier stonden een stuk of 10 bomen vol in de bloesem, wat een plaatje. Mooie foto’s kunnen maken, wat een prachtig gezicht. Langzaam aan van de rivier af het centrum in en ook daar kabbelt een riviertje doorheen. Al lopende zien we ook hier weer heel veel kersenbloesem met in het water redelijk grote lampen. Dat moet ’s-avonds best wel mooi zijn met die lampen van onder af de bloesem belichtend, vanavond maar eens terug naar dat stroompie.

Bij het hotel aangekomen eerst maar even langs de receptie, vragen of Barbara d’r trouwring is gevonden. “Nee, sorry, we hebben de bedden opgetild, het bureau verschoven, goed gezocht maar niet gevonden, sorry”, was het antwoord. Wij de smoor er in. En Barbara kon er maar niet bij; het was ook één zwart gat; de herinnnering waar en wanneer ze haar trouwring voor het laatst had en had afgedaan was volledig weg, ik noem dat het zwarte gat der verdwijningen. Zoals velen weten liggen mijn trouwring, mijn aaifoon 5 en mijn boogschutter hanger+ketting van opa en oma Dubbeldam daar ook. Barbara heeft, uiteraard, goed de smoor er in. Mijn opmerking dat ze thuis evengoed nog een trouwring heeft liggen deed geen goed. Ok ok, geen oogcontact maken, naar beneden kijken en langzaam achteruit terugtrekken, rustig aan…….

Op de kamer aangekomen ga ik lekker even douchen en kleed me in lekkere schone kleding aan. Ondertussen staat Barbara te douchen en lig ik languit op bed te lezen. Bar is klaar met douchen. Loopt naar het bureau en pakt haar deo, loopt er mee de badkamer in, spuit wat deo op en komt terug met de deo in haar handen, zet deze terug op het geplastificeerde info blad en ziet haar trouwring liggen. “Hé,heb jij….nee,”, hè wat? Hoe komt die trouwring daar? Nee, ik heb m niet gevonden, hoe komt ie daar nou weer? Dus…..
Blijkt dat haar trouwring precies in de ziel van de deo spuitbus past en gewoon op/over haar trouwring heeft gestaan. Gevonden! Pak van ons hart. Meteen gekeken of mijn eerste trouwring daar ook nog onder lag, maar helaas.

Ook weer opgelost. Beneden bij de receptie aangegeven dat we hem hebben gevonden, één van de dames stond enthousiast te klappen, blij vrouwtje. Leuk.

Ondertussen was het tijd voor een kneippie. Jann en Fang wilden weer naar een theehuis en Har was “al die groene thee en groene snacks spuugzat” hij wilde een biertje. Gisteren waren we langs een Asahi (brouwerij) zaak gelopen waar twee Grolsch vlaggen hingen. Daar zouden we Harry ontmoeten en later zouden Jann en Fang daar ook naar toe komen. We waren het alleen niet helemaal eens waar we die Grolsch vlaggen precies hadden gezien. Barbara en ik liepen naar waar wij dachten dat dat was en kwamen Har onderweg tegen. We besloten Har te volgen, hij was zekerder waar het was dan wij, en inderdaad, hij liep er zo naar toe. Mooi. Even wachten op een tafel voor 5 personen. Trap op en zitten. Geen flauw idee waarom we moesten wachten, zoveel tafels leeg…afijn, besteld en ook wat te happen uiteraard. Ondertussen dringt de muziek door. In een setting van een donker eiken vloer, tafels en stoelen klinkt de duitse schlager muziek en snappen we ook waarom we worst met zuurkool kunnen bestellen; alsof we in Duitsland in een kneippie zijn gaan zitten. Hebben wij dit?

Afijn, bier en eten is goed, Fang en Jann kwamen ook binnen, de roedel was weer compleet.

Na afgerekend te hebben bij de Japanse Bierstube zijn we op ons gemakkie Kyoto weer in gegaan. Uiteindelijk zijn we al lopend weer bij een theehuis uitgekomen waar Fang graag naar toe wilde. Ik was al lang blij ergens naar binnen te kunnen want er zat een dump actie aan te komen. Viel me mee dat het gas aanval alarm niet heeft geluid in Kyoto.

Theehuis uit en weer door de stad aan het struinen komen we er op uit om toch maar eens te proberen of we bij ons eerste mislukte vind actie van Oagari recht te trekken. Op het gemak die kant op en ja we konden er terecht. Mooi. Het was inderdaad erg smakelijk maar om dit nou nr 1 van Kyoto te laten zijn? Prijs-kwaliteit was inderdaad erg goed, maar het eten was niet zo goed dat dit op nr1 zou moeten staan in Tripadvisor.

Langzaam rollen het restaurant uit onze terugweg naar hotel, douche en bed te vinden. Maar eerst nog even langs het stroompie met bloesem en lampen. Erg mooi belicht inderdaad, was geen teleurstelling.

Het was een mooie inspannende dag. Morgen weer zo één, een reisdag van Kyoto naar Osaka.

Morgen meer.

Groeten,

B&R.