29 maart – rondje Ishigaki

Vandaag hebben we niets op het programma staan anders dan het eiland rond te rijden en te kijken waar we stoppen om foto’s te maken of om gewoon lekker op het strand te liggen. Alle tijd aan ons zelf.

Uiteraard weer een prima ontbijt, nu wel weer meer traditioneel Japans. Zit een klein kommetje bij met donkerbruine draadjes, zurig en een paar kleine stukjes komkommer er in. Ziet er wat onsmakelijk uit, alsof je draadjesvlees niet goed verteerd is geweest en het weer opgediend wordt vanuit een wc pot die gevuld is na een lange nacht stappen en een te korte nachtrust, zoiets. Ook wat zurig, had ik dat al gemeld?

Smaakt als Rivella, “een beetje vreemd, maar wel lekker”. Zit er iedere ochtend bij, ook nu, maar sinds ik bovenstaande associatie heb laten doordringen red ik het niet meer om dit op te eten. Soms moet ik gewoon wat minder viesueel zijn, pun intended.

Na het ontbijt de auto in en hop hop hop, en route!

Eén doel is wel om te kijken of we nog een andere golfbaan kunnen vinden, die moet er zijn. We lezen zoiets als “groundgolf” maar kunnen er weinig over terugvinden. Afijn, we gaan het meemaken.

Eén iets is wel lastig, de hoogst toegestane snelheid die je hier tegenkomt is 60 km/h. 60. Op wegen waar wij minimaal 80 mogen en meestal 100 rijden. Wat een sukkelgang is dat. En dan kom je nog van die ouwe velluh tegen of van die kleine, smalbandige, werkmanskarretjes die niet harder willen dan 30 ofzo…..sjoooooonge jonge jonge jonge….. Ik heb me zelden zo vaak in zo’n korte tijd zo weinig van een doorgetrokken streep aangetrokken, gassen Arie! Gelukkig heeft de Toyota genoeg vermogen om ff een auto in te kunnen halen.

Verder mooi het eiland rond, eerst naar het noorden, naar de vuurtoren. Mooie vergezichten maar de vuurtoren zelf was een aanbiedinkie ofzo, die stelde niet zoveel voor. Omgeving er omheen daarentegen was prachtig. Het was er ook best wel druk.

Langzaam aan weer terug naar de auto en via de westkant terug naar het zuiden. Op de heenweg had ik al wat mooie strandjes gezien en daar wilden we wel even naar toe. Ja. Daar komen is best apart, je gaat namelijk een karrespoor op waarvan Barbara roept “Nee, dit gaat niet goed, stoppen Reem”. En Remy stopt niet hé, Remy vind dat het prima gaat, niet teveel gas en gewoon tussen de struiken door dieper het bos in richting het strandje. Totdat het ook mij te gortig word en ik de auto neer kan zetten, vanaf dat punt gaan we met de benenwagen.

Wat een mooie strandjes zeg. Als ik ergens op de wereld een mooi resort zou mogen neerzetten is het op dat punt. Allemaal mooie strandjes, grote lagune tot aan het rif, lagune is ook diep genoeg om te zwemmen. Dus niet zo ondiep als in Bonaire destijds, daar haalde je je knieën open met een normale schoolslag.

Maar, op al die mooie aan een geschakelde strandjes lag ook het resultaat van onze consumptie maatschappij; heel, heel, heel veel plastic troep. Van Crocs tot teenslippers, tot boeien tot piepschuim tot tandenborstels tot flessen, teveel om op te noemen. Man, man man wat is het hier mooi, maar wat maken we er een bende van met zijn allen.

Barbara en ik hebben ons voorgenomen om iedere keer als we het strand af komen,waar ook ter wereld, altijd, ieder drie stukken plastic mee te nemen. Dus ook hier.
Dat was niet moeilijk, er ligt hier voor tonnen aan bende in de inhammen. Maar, daar waar lelijkheid troef is, probeert schoonheid iets goed te doen. Zo ook hier. Tussen alle kolerebende vind ik een doopvontschelp. Niet groot, maar wel een dubbele en nog aan elkaar vast. Hoe gaaf is dat dan! Lang geleden dat ik zo blij werd van een schelp; ik denk dat het Westenschouwen september 2017 voor het laatst was ;-).

Dus die mee en voorzichtig zijn, wel aan elkaar laten zitten.

Lekker even de zee in, in eerste instantie best wel frisjes maar als je eenmaal door bent is het lekker. Daarna in het zonnetje opgedroogd en weer en route. Wel wat bende meegenomen natuurlijk.

Onderweg gestop voor een lunch. Bij een één of ander vaag zaakkie, twee smoothies besteld, een bak noedels en Bar had een miso soep ook met noedels. Was allemaal erg smakelijk en niet overdreven duur. Net toen wij weg wilden gaan kwam er een stel binnen dat we op de “duikboot” hadden ontmoet, stom toevallig dat je elkaar in zo’n uithoek van het eiland weer tegenkomt; zij waren onderweg naar de vuurtoren. Leuk om elkaar weer even te zien en gauw weer door, laterrrrrrrrrr!

In de auto, op ons gemakkie, af en toe stoppen voor wat foto’s en rustig aan genieten van de mooie vergezichten, heerlijk relaxed.

De Toyota heeft nogal wat camera’s er op zitten. Wanneer je m in zijn achteruit zet en de spiegel op dim stand zet, zie je drie camerabeelden in de spiegel. Direct achter je, een boven aanzicht opgebouwd uit de beelden van de voor en achter camera’s en de route projectie aan de hand van de stand van je voorwielen. Best handig, leuk speelgoed.

Vanavond gaan we weer eens uit eten. Onze gastvrouw heeft voor ons gereserveerd bij een lokaal italiaans restaurantje waarvan je moet weten dat het er zit, anders kom je er niet. Het schijnt wel erg smakelijk eten te zijn. We zouden er om 1900 uur moeten zijn, “zouden” hé, “zouden”…

Het is een minuutje of 35 rijden en wij rijden om 1830 weg,acceptabel te laat, fasionably late my dear. Maar onderweg realisser ik me dat we te weinig cash bij ons hebben en we weten niet zeker of we met de creditcard kunnen betalen. Dus op zoek naar een pin automaat. Die zouden we wel op de luchthaven kunnen vinden; komen we toch langs op de route. Dus ik stap uit op de luchthaven om te pinnen; alleen maar “lokale” passen. Dus geen “cirrus” of “meastro” – logo op de pin automaten. Dat op een internationale luchthaven (directe vluchten op Taiwan en Hong Kong) èn drie, ja 3, verschillende automaten in de vertrekhal. Sjooooonge jonge jonge….Dan maar door naar de stad. Aan de rand van de stad zijn Lawson’s of Family Mart’s waar pinautomaten staan, die maar proberen dan.

Ondertussen was het alweer 1910 en reden we naar de volgende pinautomaat waar we 1925 aan kwamen en eindelijk konden pinnen. Gauw gas er op en naar het restaurantje rijden. Google maps gaf een reistijd van 35 minuten aan, zouden we precies een uur te laat aankomen.

Even een klein zijspoor.
Navigatie, vroegah, ik zeg vroegah, kreeg je een aankomsttijd te zien en daar kon je altijd nog wel wat “van af rijden”. Grote afstanden een minuut of tien, kleinere afstanden nooit meer dan 5 minuten. Google maps is niet leuk; daar rij je met mazzel een minuutje van af, meer niet. Wel knap.

Dus exact om 20.00 uur stappen wij het restaurantje binnen. Bieden onze excuses aan en leggen uit dat we voor zijn rekening die avond cash op zak wilden hebben. Niet eens het ene oor in en het andere oor uit; het ging het oor niet eens in. Zelden iemand zò glazig zien kijken bij het horen van de engelse taal. Had net zo goed in het Nederlands tegen m kunnen aan ouwenele.

Dus wij aan tafel,er is is nog 1 tafeltje (van de 5) bezet door een Japanse met haar dochtertje van een jaar of tien. Die zaten dik te smoezen samen toen wij net zaten. En ja hoor daar kwam de vraag, in het vloeiend engels vraagt de dame waar we vandaan komen want ze probeert samen met haar dochtertje onze taal te herkennen. Dus ik zeg “Nederland, we spreken Nederlands”. En daar gaat zij zich toch aan het schamen. “O sorry, we dachten dat jullie Duits waren en ik moet beter weten, ik heb jaren op Amsterdam gevlogen als sterwardess bij de KLM. Dat is al ruim 20 jaar geleden.”

Ik kwam tot de conclusie dat zij als 6 jarige stewardess was bij de KLM, goed houdbaar die dame. Bar maakte me meteen voor slijmbal uit.

Erg lekker gegeten, biertje en een uitermate mooi, lekker bord pasta. Na 20 minuten was het op en na totaal dertig minuten stonden we weer buiten…..Dus een kleine anderhalf uur gereden voor een diner van krap aan dertig minuten. Hijw as blij dat we weg gingen want normaal gesproken gaat ie om negen uur ’s-Avonds dicht; had ie ook een keer een vroegertje….Restaurant zat inderdaad helemaal verstopt, daar kom je niet zonder navigatie of advies van een gastvrouw.

Bleek overigens met afrekenen dat men inderdaad geen credit card betalingsmogelijkheden had. Dus het uur te laat was niet onterecht.

Op het gemakkie weer terug en de avond afronden met een lekker bakkie koffie en langzaam aan wegzakken indromenland.

Welterusten!

Groeten,

B&R.