Dag 8, 3 maart

We ontbijten tegenwoordig iedere keer op onze veranda, op het bankje naast elkaar, genietend van een kopje koffie of thee, uitkijkend over de blauwe lagune voor Sorobon. We zijn ondertussen wel tot de conclusie gekomen dat het hier in deze periode harder en vaker waait dan in het windgat der windgaten; Den Helder. Zeker weten.

Op ons gemakkie, uiteraard, waarom typ ik dat nog, hebben we lekker op het strand gelegen, verse cocosnoot, direct van de palmboom, genuttigd en een lunch bij de beachbar genoten. 's-Middags zouden we naar de duikschool rijden om afspraken te maken voor de dag er na. Het bleek ook dat Bar er op stond om te gaan uit eten. In tegenstelling tot het vorige bericht, bleek dat ze drie keer 's-avonds thuis eten wel weer genoeg vond. Ok, dat kan.

Wij rijden 's-middags naar de duikschool, Buddy Dive. Net tegen sluitingstijd de diveshop binnen, hangen wat rond en maken kennis met de shop manager, Lourdes heette ze, uitermate vriendelijke lokale dame. Bleek dat Buddy Dive komende week zo vol zat dat alle apparatuur en dergelijke allemaal al gereserveerd was. Je wilt niet weten wat een gigantisch grote operatie die lui hebben daar. Ze hebben zelfs een drive through gemaakt voor het inleveren en oppikken van nieuwe luchtflessen. Ongekend. Dat hele hotel is 100% gefocussed op duiken. Wanneer je daar een pakket huurt, word je van het vliegveld opgepikt en naar het hotel gebracht. Daar staan hotel eigen pick up trucks klaar, je vooraf bestelde gear etc. ON GE KEND, nog nooit gezien op deze schaal. Maar, wij konden er niet terecht, jammerrrrr de bammerrrrr.

Dan maar naar Wannadive, eigenlijk wilden we daar niet naar toe want iedere keer als we bij Sorobon bij Wannadive aankwamen waren ze er (nog) niet, of (al) weer weg. Toch maar wel, hun hoofdlocatie lag 5 minuten terug vanaf Buddy Dive.

Bij Wannadive aangekomen lopen we Roeland tegen het lijf, één van de eigenaren. Uitgelegd wat we willen, was allemaal prima, kom morgenochtend langs, krijg je eerst een instructie filmpje, die start ieder uur en dan gaan we alles even verder doornemen en kunnen jullie gaan duiken. Mooi geregeld.

Het hotel waar Wannadive zit, heet "Eden", de beachbar  is brand nieuw en daarnaast is men bezig een geheel nieuw restaurant te openen. Het is ons opgevallen dat er best wel wat wordt geïnvesteerd hier op Bonaire, het is geen leegstand etc zoals we jaren terug in Ierland hebben gezien. Bij de Beachbar nog even een lekkere neut gehad en daarna door naar het restaurant van de avond.

We hadden bij aankomst al erg snel te horen gekregen dat er een heeeeeeeeel goed italiaans restaurant is, de naam iets met wat c's er in en wat i-jes ofzo. Bij Roeland gevraagd, zijn uitleg was helder en gaf meteen ook nog wat andere tips. Komen we bij het italiaanse restaurant aan, "Capricci" ofzo, blijkt ie helemaal vol te zijn geboekt, donders, ik natuurlijk, "we komen helemaal uit Nederland waar we al over je uitzonderlijke kookkunsten hebben gehoord en nu kunnnen we niet terecht. De arme man, volgens ons de chef kok die precies ons aansprak of hij ons kon helpen, had het er overduidelijk moeilijk mee. Heel timide vroeg hij of we er morgen ook nog zouden zijn. Hij had het er zo moeilijk mee dat we akkoord zijn gegaan, vanavond 1900, gaan we eten bij Capricci ofzo. Maar die avond moesten we nog steeds een happie eten natuurlijk, de chef kok verwees ons door naar At Sea, drie minuten lopen. Wij daar naar toe, ook vol, alleen nog maar plek aan de bar, prima. 

Wat hebben wij lekker gegeten zeg, vooraf hadden we allebei de Tuna Two-Way, rauwe tonijn als sashimi en een tartaar van tonijn, errug lekkâh! Op het tartaartje zat echter wel iets te veel van een kerrie sausje, nou houd Bar niet van kerrie smaak dus die toplaag ging mijn kant op. Kerrie topping was nergens voor nodig, had het tartaartje echt niet nodig, was erg smakelijk!

Hoofdgerecht had ik gegrilde tonijn, medium, was erg mooi gelukt en wat sushi rolletjes hmmmmmm, mooi glaasje chardonnay er bij en Remy was happy. Bar had een mooi stukje tenderloin, rauw vroeg ze 'm, zelden zo'n mooi medium gebakken stukje vlees gezien. Nou vind Bar dat ook het lekkerst, maar al te vaak krijgen een schoenzool als vlees opgediend wanneer je medium vraagt. Het blijkt toch wel moeilijk in de wereld van restaurants om vlees, rauw en zéker medium te bakken. Kopje koffie  en thee er na en wegwezen, was erg lekker, goede tip.

Op de terugweg in de auto over de helft van de route, begint er een piep alarm af te gaan in de auto. Geen idee waarvoor. Bar:"Zet m ff aan de kant, motor uit, opnieuw starten en kijken of het over is". Ik: "Echt niet, we zitten hier in de middle of nucking foware, zie geen hand voor ogen zo donker is het, de auto doet het, we rijden en als we stranden, stranden we zo dicht mogelijk bij Sorobon. Ik heb gezegd." Vond ze wel logisch. Uiteindelijk irriteer je je mateloos aan dat gepiep, afremmen, en beneden een bepaalde snelheid stopte het piepen. Raaaaar! De weg weer op en op een gegeven moment begon ie weer. Nou moet ik zeggen dat gisteren de automaat niet geheel in zijn D wilde komen, net op het randje, en dan nog een klein tikkie nodig hebben om de schok in de auto te voelen dat de bak inderdaad goed in de D staat, vreemd. Misschien heeft ie tussen de D en de 2 gestaan ofzo en dat je dan te hard rijdt voor de stand 2, ik weet het niet, we zullen het nooit weten, ben benieuwd wat er straks gebeurt.

Bar is nu douchen, ik ga even wat foto's synchroniseren op de ipad zodat ik er weer wat naar waarbenjij.nu kan mailen. Strakkies naar Wannadive, zin om weer eens te duiken en kijken of ik onder water kan uitvogelen hoe de nieuwe duikcomputer het doet ;-).

Groeten!

B&R.